Realizm z bożego przyzwolenia. Człowiek i Światopogląd, nr 12, 86-103, 1969.

# realizm # epistemologia # tomizm # GILSON, Etienne #

Próba współczesnej tomistycznej teorii osoby ludzkiej. [Rec. Wojtyła, Karol. Osoba i czyn]. Człowiek i Światopogląd, nr 4, 91-98, 1971.

Neotomizm polski. Człowiek i Światopogląd, nr 7, 5-25, 1971.

# filozofia polska # neotomizm #

Teoria osoby w klamrach metodologii. [Sprawozdanie z dyskusji na KUL nt. Wojtyła, Karol. Osoba i czyn]. Człowiek i Światopogląd, nr 2, 223-228, 1972.

# WOJTYŁA, Karol # osoba #

Wiara poszukująca zrozumienia. [Rec. Burlikowski, Bronisław. Anzelma z Aosty próba racjonalizacji wiary]. Człowiek i Światopogląd, nr 7, 208-214, 1972.

Tomiści o "przygodności bytu". [Sprawozdanie z sympozjum na ATK]. Człowiek i Światopogląd, nr 1, 177-184, 1973. Piluś, Henryk.

# tomizm # przygodność # filozofia polska #

O godności człowieka jako osoby. Studia Filozoficzne, nr 7-8, 163-182, 1989.

# filozofia człowieka # godność # osoba #
ABSTRAKT. zagadnienie człowieka jako osoby autor zanalizował w świetle literatury filozoficznej w ujęciach zwłaszcza autorów katolickich. Stwierdza bowiem, że pojęcie godności jest terminem wieloznacznym i trudnym do ustalenia. Wyróżnia godność osobową i godność osobistą lub poczucie godności osobistej. Godność osobowa jest więc wartością wynikającą z racji bycia osobą. Godność osobista zaś lub godność własna (poczucie godności) to taka właściwość, która jest indywidualna, specyficzna i właściwa każdej jednostce. Autor wskazuje na różnice i zbieżności, jakie występują między tymi wyróżnionymi ujęciami godności. Analizy godności człowieka jako osoby doprowadzają autora do konkluzji, że godność osobowa jest absolutna, a godność osobista jest relatywna. Na godności osobowej nadbudowuje się godność osobistą. Godność osobowa staje się bowiem normą personalistyczną i zarazem prawem osoby do własnej podmiotowości. Godność osoby ludzkiej stanowi podstawę do formułowania praw człowieka.

Katolicka nauka społeczna. Studia Filozoficzne, nr 4, 101-115, 1990. Piluś, Henryk.

# katolicka nauka społeczna # WOJTYŁA, Karol #
ABSTRAKT. Zagadnienie katolickiej nauki społecznej autor analizuje w świetle dokumentów Kościoła (encykliki) oraz poglądów społecznych niektórych autorów katolickich. Stwierdza, że katolicka nauka społeczna jest konglomeratem sądów opisowych i normatywnych. Jest nauką teoretyczno-praktyczną. Stąd też autor wskazuje na trudności metodologiczne w określeniu jej statusu jako odrębnej autonomicznej nauki społecznej, niezależnej od teologii. Autor, przedstawiając możliwie szeroką panoramę problemów wchodzących w zakres katolickiej nauki społecznej w świetle dzisiejszych doświadczeń społecznych, wskazuje na stosowalność praktyczną jej podstawowych zasad. W przedstawiony przez siebie schemat katolickiej nauki społecznej autor wpisał teologię polityczną oraz podkreślił znaczenie czynnika egzystencjalnego, a mianowicie problematykę wyboru i decyzji zinterpretowanych w aspekcie społecznym. Autor zrekonstruował też poglądy Jana Pawła II na katolicką naukę społeczną. W ujęciu papieża nauka ta ma charakter dynamiczny; stanowi część teologii moralnej - jest połączeniem refleksji teologicznej z oceną styczną. W ujęciu papieża widoczne są nowe elementy katolickiej nauki społecznej.